ทฤษฎีความผูกพัน (การเลี้ยงลูก)

ทฤษฎีความผูกพัน (การเลี้ยงลูก)

ทฤษฎีความผูกพัน คือกฎแห่งความเข้าใจที่พ่อแม่ควรมีต่อลูกตั้งแรกแรกเกิด จอห์น โบลบี กล่าวไว้ว่า“สายสัมพันธ์ทางกาย วาจา ใจระหว่างเด็กกับคนเลี้ยงดูตั้งแต่แรก มีผลต่อสภาพจิตใจ ทำให้เกิดเป็นลักษณะนิสัยของเด็กเมื่อโตขึ้น และพัฒนาไปเป็นความสัมพันธ์ของเด็กกับคนอื่นๆ ในอนาคตด้วย”

• ลูกวัย 0-3 เดือน ยังไม่มีความสัมพันธ์กับใคร เขาจะร้องไห้เมื่อเกิดความต้องการ สิ่งสำคัญที่สุดคือ “ผู้เลี้ยงดูต้องรีบตอบสนองต่อเด็กทันที” ไม่ปล่อยร้อง
• ลูกวัย 2-7 เดือน ลูกเริ่มรับรู้ถึงการตอบสนองจากคนรอบข้าง เขาจะเกิดความผูกพันธ์ต่อคนเลี้ยงหลัก มากกว่าคนเลี้ยงรอง
• ลูกวัย 7-9 เดือน ลูกเริ่มมีพัฒนาการ คือกลัวการพลัดพราก มีอาการติดคนเลี้ยงหลัก ร้องหาตลอดเมื่อคลาดสายตา และลูกจะเริ่มกลัวคนแปลกหน้า ซึ่งเป็นเรื่องปกติ
• ลูกวัย 10 เดือน ขึ้นไป ลูกเริ่มมีความผูกพันธ์ที่แน่นแฟ้นยิ่งขึ้นกับคนในครอบครัว เริ่มแสดงความรักพ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย และคนใกล้ชิด
  
  ความผูกพันธ์ที่แน่นแฟ้นระหว่างลูกกับพ่อแม่ก่อให้เกิดผลดี ดังนี้
  
  1. ลูกเกิดความมั่นใจ
  2. ลูกกล้าออกไปเผชิญสิ่งใหม่ในโลกกว้าง
  3. ลูกเกิดความไว้เนื้อเชื่อใจ ส่งผลให้เขาเข้ากับผู้อื่นได้ง่าย

เรียบเรียงเป็นบทความจาก Youtube คุณหมอ ปัณฑิตา หมอเด็กภูเก็ต Dr Panthita Phuket Pediatrician

ทางร้าน พุงกลม ขอขอบพระคุณมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

Source : https://shorturl.asia/SEFkL